De eerste kennismaking met Hopeful Home

Woensdag 23 september ben ik door Youri naar Schiphol gebracht. We zijn er om 16.30 uur. Ruimschoots op tijd. Bij het inchecken staan slechts 2 passagiers voor mij in de rij. Doordat ik een heleboel heb meegenomen voor het weeshuis heb ik 2 kg. aan bagage teveel bij maar daar wordt gelukkig niet moeilijk over gedaan. De controle op de handbagage gebeurt bij de gate heeft meer voeten in de aarde. Er staat een hele rij. Gelukkig hoef ik de rugzak niet leeg te halen maar krijg wel een bodycheck. Boarden gaat snel maar wanneer alle passagiers hun stoel gevonden hebben meldt de captain dat er een technische storing is. Er is een monteur onderweg en verwacht wordt dat hij er over 15 tot 20 min. is. Dat klopt maar hij moet weer terug naar zijn computer om te controleren of een bepaalde code klopt. Daarna weer terug naar het vliegtuig dus dat betekent weer 2 x 15/20 min. wachten. Gelukkig heb ik in London ruimschoots de tijd om over te stappen en hoef ik me niet druk te maken dat ik de aansluiting zou kunnen missen naar Delhi.Het is voor mij alleen maar gunstiger want zo wordt de wachttijd een beetje verdeeld. Overstap in London verloopt prima en in het vliegtuig zit ik naast een Nederlandse jongen die in Kathmandu zijn co-schap gaat doen en dan in november zijn doktersbul heeft. In Delhi worden passagiers voor de vlucht naar Kathmandu door personeel van Jet Air opgewacht en wordt voor ons een boarding card geregeld. Wat een service. Dat was op mijn vorige India-reizen wel anders! Als dan in Kathmandu ook nog de koffer is meegekomen kan ik zorgeloos verder.
In de aankomsthal staat Dinesh me op te wachten. In het weeshuis wordt ik hartelijk ontvangen. De kruidnootjes vinden ze een beetje vreemd maar eenmaal geproefd wil iedereen er meer. Voor mij is er gemberthee en een schaal koekjes.
Het weeshuis is aardig vol dus er is voor mij een kamer gereserveerd bij de overbuurman. Het is een "basic room" maar heel ruim. Ik betwijfel wel of ik de enige bewoner van de kamer ben want volgens mij hoor ik van tijd tot tijd een houtwurm die zich door het salontafeltje knaagt.

De ochtenden beginnen vroeg: de kinderen staan tussen 05.00 en 06.00 uur op!! (Er is een dagindeling die ik in mijn volgend verslag zal zetten.)

Mijn mobiel werkt hier alleen met een Nepalese simcard. Jammer genoeg ligt het normale leven in Nepal minstens een week plat vanwege Dasain-festival en kan ik de komende dagen geen simcard kopen of naar een internet cafe. 's Ochtends loop ik met een van de grotere jongens naar een winkeltje waar ik naar Nederland kan bellen. Spotgoedkoop: 6,5 min. naar een mobiel nummer voor 20 roepies (ong. 20 eurocent)

Vanwege het festival zijn ze 10 dagen vrij en ondanks dat ze pas rond 9 uur eten houden ze toch vast aan vroeg opstaan.
Rond 8 uur ga ik naar het weeshuis en wordt begroet met Namaste Miss. (Op mijn leeftijd nog
Miss Holland :-))
De jongste is een meisje van 5, de oudste een jongen van 17 en dan alle leeftijden daar tussenin. Ik verbaas me erover hoe goed ze met elkaar om gaan ondanks het grote leeftijdsverschil.
De meegebrachte kleurplaten en stiften worden goed gebruikt, met de ballonnen hebben ze veel plezier en de stickers zijn in een mum van tijd "verdwenen" (bedankt Ineke en Petra).
Er is een TV-kamertje. De TV staat praktisch altijd aan. Meestal muziekzenders met zoetsappige liedjes en grote dansgroepen (niet echt interessant). Vanwege de vakantie hebben de kinderen eigenlijk geen bezigheden. Gelukkig kan ik ze van tijd tot tijd vermaken met kleuren, knippen, letter/cijfer puzzel maken. (Zelf kleur ik ijverig mee). 's ochtends wanneer ik kom krijg ik thee met biscuitjes. Rond 9 uur komt het nationale gerecht Dhal Bhat op tafel: rijst, aardappelpartjes, bonen/linzen en een dun pittig sausje. Een beker water maakt de maaltijd compleet.
Heel eenzijdig en niet echt rijk aan vitaminen maar er is wel genoeg
Ditzelfde wordt 's avonds gegeten en dat is het dan wel. Eenmaal in de week krijgen ze geitenvlees of kippenvlees. Er wordt geen melk gedronken, ze eten heel weinig groenten, af en toe fruit. Rijst is het voornaamste gerecht en dat wordt met enorme hoeveelheden gegeten.

Zaterdag is offerdag. Iedere familie slacht een geit om de godin Durga tevreden te stellen. Vanuit mijn kamer kijk ik uit op een binnenplaatsje waar gisteren nog 4 geiten stonden. Nu staan er nog maar 3 en een kwartiertje later wordt de 2e weggehaald.
Ook het weeshuis heeft 2 geiten gekocht die geslacht gaan worden. Tot de slacht staan ze gewoon in huis met een beetje groen! Hiervoor moesten ze wel de trap op....en dan vanochtend de trap weer af (naar het schavot). Naast de kant van de weg wordt voor het huis een vuurtje gemaakt met daarop een grote ketel water. Er komt een man langs die de geit doodmaakt. Met een grote slag met een bijl wordt de kop van de geit eraf gehakt. Al het bloed wordt opgevangen en later verwerkt. De geit wordt niet netjes geslacht zoals wij gewend zijn maar in stukjes gehakt met bot en al. De oren en de staart worden op het vuurtje geroosterd net zoals de lekkerste/magerste stukjes vlees. Het smaakt prima. Het vet wordt ook gekookt en gegeten maar daar doe ik niet in mee.
De ochten- en avondmaaltijd wordt nu dus aangevuld met het geitenvlees en er is zelfs nog genoeg voor de dag erna. Omdat het feest is is er een extra maaltijd van geroosterde rijst vermengd met het verwerkt bloed, op smaak gemaakt met kruiden. Ik heb getrakteerd op cola/fanta/sprite. Dit werd uiteindelijk gewoon bij elkaar gegoten tot een mix.

Een minuut of 10 lopen van het weeshuis is door de bevolking een grote schommel gemaakt van bamboe. De kinderen willen er met mij naartoe.
Jong en oud komt er schommelen en hebben er veel plezier. Wat een verschil met de "onze wereld".

Maandag is de 2e geit geslacht.
Als extraatje heb ik appels en bananen gekocht die ik samen met 3 van de grotere meisjes op een marktje ben gaan kopen. Hiervoor moesten we wel eerst een minuut of 20 lopen. Gelukkig houd ik van wandelen. In het district waarin het weeshuis ligt is er niet een echt wegennet. Mensen maken hun eigen wandelroutes en de straatjes zijn halfverhard. Ik vraag me af wat er omgaat in de kinderen wanneer ze op TV zien hoe luxe het bij anderen is.

Hoewel ik me in het begin voornamelijk met de kleintjes bezighield (vanwege kleuren/knutselen) komen de gesprekje met de tienermeisjes en -jongens ook wel een beetje op gang.
Een van de jongens heeft jaren geleden van een vrijwilligster liedjes geleerd en wilde weten of ik ze ook kende. Samen hebben we er een aantal gezongen.

Het is behoorlijk warm vandaag (dinsdag) en de kinderen worden een beetje lui van het rondhangen. Ze hebben wel allemaal hun eigen taken en iedereen helpt mee met afwassen, de was doen, schoonmaken. "Het loopt als een trein".
Vandaag (dindsdag) was er eerst een voorstel van de oudere jongens en meisjes om naar de film te gaan maar door een of andere reden (kon er niet precies achter komen waarom) ging het niet door.
Ik heb gevraagd hoe ik bij een internetcafe kan komen en zoals jullie merken ook gevonden. Het is op een minuut of 20 wandelen vanaf het weeshuis dus ik zal hier vanaf nu wel vaker komen om jullie op de hoogte te houden.

Groetjes en tot schrijfs
Marion