Alweer een week in India; nu in Madurai

Ik ben alweer helemaal gewend aan het Indiase leven.
Ons groepje van 7 is uitgegroeid tot 10. Het is leuk en we lachen heel wat af.
Afgelopen maandag hebben we met een aantal van de groep een fietstocht gemaakt en onderweg wat kleine dorpjes aangedaan. We lunchen bij een familie thuis: Niet aan tafel maar zittend op rieten matten op de grond, een bananenblad als bord en geen bestek (dus ook geen afwas!). Dit is dan zoals alle maaltijden een warme maaltijd: rijst met allerlei gerechtjes, soort pannenkoekjes en rauwkost in een soort yoghurt/karnemelk. Erg lekker allemaal. Het eten met de handen gaat steeds gemakkelijker.
Ik heb me over laten halen mee te gaan naar de massage. Ook dat is hier natuurlijk weer spotgoedkoop. Nog een acht euro voor 1 uur massage met olie en soort van warme kruidenzakjes. Ik ben er nog niet zo heel erg enthousiast over maar wil toch nog wel een keer proberen.

Dinsdag zijn we weer naar een andere plaats gereden en hebben onderweg een aantal tempels bezocht. Op het plein voor ons hotel staan een paar muzikanten en een als beer? verklede man: niet om ons op te wachten maar gasten die uitgenodigd zijn voor een bruiloft die gevierd wordt in een soort theater naast het hotel. Het blijkt een rijke familie te zijn en het is een aantal dagen feest. Deze avond is er een receptie voor vrienden/kennissen. Coby knoopt een praatje aan met "de beer". Ik zal jullie het hele verhaal thuis nog wel vertellen maar het komt hier op neer dat we uiteindelijk met 13 man met het bruidspaar en de familie op de foto moesten, tussen de gasten aan een warme maaltijd zaten en daarna nog met z'n allen "lang zullen ze leven" hebben gezongen.
(Hier in India kan alles!!)

Woensdag hebben we (na goed onderhandelen) met "ons groepje" 2 motorriksja's afgehuurd om tempels te bezoeken. De chauffeurs brengen ons overal naartoe en blijven wachten totdat we alles gezien hebben. Bij alle tempels moeten de schoenen uit. Het is wel even wennen om op blote voeten op de stenen en het zand te lopen dat steeds heter en heter wordt. Na een paar keer flink wassen zijn mijn voeten nog niet schoon. Ik zal aan het einde van de vakantie wel een goede eeltlaag gekweekt hebben denk ik.

Donderdag zijn we weer vertrokken naar Madurai waar we tot zondag blijven. We kwamen hier rond de middag aan dus nog alle tijd om wat te bezichtigen. We wilden met de motorriksja naar het Gandhi-museum.
Na een prijs afgesproken te hebben brachten de chaufeurs ons daar naartoe maar bij aankomst bleek het gesloten te zijn! Die chauffeurs wisten dat natuurlijk maar waren wel zo slim om dat niet tegen ons te zeggen, want anders hadden ze geen ritje. We konden er de humor wel van inzien en hebben samen met ze er wel om moeten lachen. Dan maar weer onderhandelen om voor een klein bedrag extra naar een nieuwe bestemming gebracht te worden. Door tussenkomst van een Indiase man lukte dat aardig maar toen we wegreden sprong die man ineens ook bij ons in de riksja en hadden we er ineens een "gids" bij die ons begeleidde bij ons bezoek aan een volksbuurtje met een heleboel smederijen en kleermakers.
Hij weet ook nog een mooi uitzichtpunt maar dat is natuurlijk het dakterras van een winkel met heel dure souvenirs en kunst waar je eerst doorheen moet.
De gids die we vandaag hadden, had dezelfde truck maar we zijn wel wijzer: daar trappen we dus niet in!!

Ik heb al een heleboel foto's gemaakt: 1 kaart van 1GB is al vol!
Iedereen wil op de foto. Wanneer je van iemand een foto wil maken staan er meteen -tig kinderen om je heen die op de foto willen en ook ouders die vragen of je hun kind wil fotograferen. Ze vinden het allemaal heel leuk.

We zijn nu een week onderweg en de meesten zijn ook al bij een kleermaker langsgeweest. 's avonds bij het "uit eten gaan" zie je steeds weer meer "Indian look a likes". De mensen hier vinden het ook leuk dat we dit dragen.
Er is echter veel verschil in kwaliteit en goedkoop is vaak duurkoop.
De eerste dag had ik 2 wikkelrokken gekocht. Een daarvan was aubergine met groen. Toen die uit de was kwam waren de kleuren toch iets anders geworden maar ja, wat kan je verwachten van een rok die nog geen 3,5 euro gekost heeft. Na de vakantie heeft hij zijn dienst bewezen en is er misschien iemand hier nog blij mee.

Nou dit was mijn verhaal weer. Ik hoop dat het met jullie allemaal goed gaat. Groetjes aan iedereen (willen iemand "de oma's" nog op de hoogte houden?).
Ik laat over een paar dagen weer van mij horen.

Marion