Landslide op Pamir Highway!
Blijf op de hoogte en volg Marion
07 Mei 2014 | Tajikistan, Doesjanbe
Hoi allemaal,
Ik heb na 1 dag alweer heel wat te vertellen en doe dat maar meteen want als dat iedere dag zo is kan ik het allemaal niet onthouden:-)
Om half 8 stond de taxi bij het hotel te wachten om ons naar een standplaats te brengen waar de jeeps naar Korogh passagiers "ronselen". Onze gids had een mooie jeep uitgekozen maar het duurde te lang voordat de jeep genoeg passagiers had (misschien te duur?). Dus overstappen naar een jeep die nog maar 2 passagiers nodig had.
Ik ben middenin de jeep gaan zitten met een harem van mannen :-) en had dus mooi uitzicht op de weg. Prachtige route met mooie bergen, watervalletjes, dorpjes en dat 720 km lang. Het begon met een asfalt weg die vlak voor de lunch overging in een half verharde weg.
In het restaurant ben ik maar in de keuken gaan kijken wat er te eten viel want er was geen menukaart en als er die al was had ik het niet kunnen lezen. Er sprak ook niemand Engels. Er was keuze tussen een paar verschillende soepen en Palov (een rijstschotel).
Ik koos voor de Palov wat erg goed smaakte. Een pot thee erbij en ik kon er weer tegen voor uren hobbelen over de weg. De chauffeur rijdt 3 keer per week dezelfde route dus dat is wel aan hem toevertrouwd. Soms waren de randen van de weg afgebrokkeld en waren behoorlijk smal geworden en wanneer er een jeep voor ons reed kon je bijna niets zien door het stof. Na 2 tankpauzes hadden we een korte stop voor het avondeten en daarna snel weer door want het begon al donker te worden en we moesten nog 230 km. over onverharde weg langs de Panj rivier die de grens met Afghanistan vormt. Na een minuut of 10 konden we niet meer verder. Er was een aardverschuiving geweest waardoor er allemaal grote stenen over de weg lagen waarover water met behoorlijke kracht van de berg stroomde. Aan de andere kant stond een jeep die niet verder kon en aan " onze kant" twee grote vrachtwagen en dan onze jeep. Onze chauffeur wilde het proberen die hindernis te nemen. Wij waren allemaal al uitgestapt om het spektakel te gaan bekijken dus toen hij de overkant gehaald had moesten wij ook volgen wilden we nog op onze bestemming komen. Via wat grote blokken die in het water lagen zou het moeten lukken. Ik had echter mijn fototoestel bij omdat ik foto's had gemaakt en dat gleed van mijn schouder af waardoor ik uit balans raakte en een beetje wegschoof. Ik was bang mijn fototoestel te verliezen en wist dat nog op het droge te " gooien" en zag mezelf al bijna met de stroom meegaan maar gelukkig hield ik me staande en bereikte (met een beetje natte broekspijpen) de overkant! Wat een belevenis!
Na een tocht van 14 uur kwamen we om 11 uur aan in het dorpje waar ik moest zijn. Hartstikke donker want er zijn geen lantaarnpalen (onderweg trouwens ook niet). Ik werd opgewacht door Mijgon een jonge vrouw van 23 die me mijn kamer liet zien en me de weg wees naar de WC die zo'n 30 meter van het huis vandaan staat, te bereiken via een klein kronkelpaadje tussen struiken en bomen, dus een zaklamp is onontbeerlijk. Ik ben meteen ben gaan slapen en was benieuwd waar ik eigenlijk terecht gekomen was.
Toen ik vanochtend wakker werd kwam Mijgon al naar me toe met de vraag of ik mijn gezicht wilde wassen. Ze had een theepot met water erin, dus handen eronder houden en wat water in je gezicht gooien.
Het ontbijt at ik in de huiskamer waar haar schoonvader, schoonmoeder, echtgenoot, zwager en nichtje van 9 maanden ook waren. Het is een grote ruimte met langs de 3 wanden een verhoging die 's avonds wordt gebruikt om te slapen.
Mijgnon en haar man hebben hun kamer aan mij afgestaan en zij slapen nu buiten op de veranda! Ik vond het eigenlijk niet kunnen maar ze vertelde me dat in de zomer iedereen op de veranda wil slapen, dus ik voelde me al minder bezwaard.
Daarna gingen we naar het kantoortje van de Stichting Nur waar iedereen enthousiast op ons stond te wachten. Iedereen stelde zich voor en vertelde over de diverse projecten, heel interessante en goede projecten. Daarna gingen we nog naar het kantoor van de manager van het waterirrigatieplan.
De lunch stond klaar in het plaatselijke restaurant en was heel uitgebreid. Dat was wel een verrassing want ontbijt stelt niets voor: droog brood met thee met melk en boter. Dus niet boter op je brood maar in de thee!! Ze houden ook van zoete dingen zoals chocola en koekjes die je ook bij het ontbijt krijgt maar dat heb ik maar overgeslagen. Ik had nog ontbijtkoek uit Nederland meegenomen wat goed van pas kwam.. Ze houden ook van zoete dingen zoals chocola en koekjes die je ook bij het ontbijt krijgt.
Vanmiddag hebben we een uitrustmiddag en morgen begint " het echter werk" . Ik ben benieuwd!!
Tot de volgende keer.
Groetjes Marion
Ik heb na 1 dag alweer heel wat te vertellen en doe dat maar meteen want als dat iedere dag zo is kan ik het allemaal niet onthouden:-)
Om half 8 stond de taxi bij het hotel te wachten om ons naar een standplaats te brengen waar de jeeps naar Korogh passagiers "ronselen". Onze gids had een mooie jeep uitgekozen maar het duurde te lang voordat de jeep genoeg passagiers had (misschien te duur?). Dus overstappen naar een jeep die nog maar 2 passagiers nodig had.
Ik ben middenin de jeep gaan zitten met een harem van mannen :-) en had dus mooi uitzicht op de weg. Prachtige route met mooie bergen, watervalletjes, dorpjes en dat 720 km lang. Het begon met een asfalt weg die vlak voor de lunch overging in een half verharde weg.
In het restaurant ben ik maar in de keuken gaan kijken wat er te eten viel want er was geen menukaart en als er die al was had ik het niet kunnen lezen. Er sprak ook niemand Engels. Er was keuze tussen een paar verschillende soepen en Palov (een rijstschotel).
Ik koos voor de Palov wat erg goed smaakte. Een pot thee erbij en ik kon er weer tegen voor uren hobbelen over de weg. De chauffeur rijdt 3 keer per week dezelfde route dus dat is wel aan hem toevertrouwd. Soms waren de randen van de weg afgebrokkeld en waren behoorlijk smal geworden en wanneer er een jeep voor ons reed kon je bijna niets zien door het stof. Na 2 tankpauzes hadden we een korte stop voor het avondeten en daarna snel weer door want het begon al donker te worden en we moesten nog 230 km. over onverharde weg langs de Panj rivier die de grens met Afghanistan vormt. Na een minuut of 10 konden we niet meer verder. Er was een aardverschuiving geweest waardoor er allemaal grote stenen over de weg lagen waarover water met behoorlijke kracht van de berg stroomde. Aan de andere kant stond een jeep die niet verder kon en aan " onze kant" twee grote vrachtwagen en dan onze jeep. Onze chauffeur wilde het proberen die hindernis te nemen. Wij waren allemaal al uitgestapt om het spektakel te gaan bekijken dus toen hij de overkant gehaald had moesten wij ook volgen wilden we nog op onze bestemming komen. Via wat grote blokken die in het water lagen zou het moeten lukken. Ik had echter mijn fototoestel bij omdat ik foto's had gemaakt en dat gleed van mijn schouder af waardoor ik uit balans raakte en een beetje wegschoof. Ik was bang mijn fototoestel te verliezen en wist dat nog op het droge te " gooien" en zag mezelf al bijna met de stroom meegaan maar gelukkig hield ik me staande en bereikte (met een beetje natte broekspijpen) de overkant! Wat een belevenis!
Na een tocht van 14 uur kwamen we om 11 uur aan in het dorpje waar ik moest zijn. Hartstikke donker want er zijn geen lantaarnpalen (onderweg trouwens ook niet). Ik werd opgewacht door Mijgon een jonge vrouw van 23 die me mijn kamer liet zien en me de weg wees naar de WC die zo'n 30 meter van het huis vandaan staat, te bereiken via een klein kronkelpaadje tussen struiken en bomen, dus een zaklamp is onontbeerlijk. Ik ben meteen ben gaan slapen en was benieuwd waar ik eigenlijk terecht gekomen was.
Toen ik vanochtend wakker werd kwam Mijgon al naar me toe met de vraag of ik mijn gezicht wilde wassen. Ze had een theepot met water erin, dus handen eronder houden en wat water in je gezicht gooien.
Het ontbijt at ik in de huiskamer waar haar schoonvader, schoonmoeder, echtgenoot, zwager en nichtje van 9 maanden ook waren. Het is een grote ruimte met langs de 3 wanden een verhoging die 's avonds wordt gebruikt om te slapen.
Mijgnon en haar man hebben hun kamer aan mij afgestaan en zij slapen nu buiten op de veranda! Ik vond het eigenlijk niet kunnen maar ze vertelde me dat in de zomer iedereen op de veranda wil slapen, dus ik voelde me al minder bezwaard.
Daarna gingen we naar het kantoortje van de Stichting Nur waar iedereen enthousiast op ons stond te wachten. Iedereen stelde zich voor en vertelde over de diverse projecten, heel interessante en goede projecten. Daarna gingen we nog naar het kantoor van de manager van het waterirrigatieplan.
De lunch stond klaar in het plaatselijke restaurant en was heel uitgebreid. Dat was wel een verrassing want ontbijt stelt niets voor: droog brood met thee met melk en boter. Dus niet boter op je brood maar in de thee!! Ze houden ook van zoete dingen zoals chocola en koekjes die je ook bij het ontbijt krijgt maar dat heb ik maar overgeslagen. Ik had nog ontbijtkoek uit Nederland meegenomen wat goed van pas kwam.. Ze houden ook van zoete dingen zoals chocola en koekjes die je ook bij het ontbijt krijgt.
Vanmiddag hebben we een uitrustmiddag en morgen begint " het echter werk" . Ik ben benieuwd!!
Tot de volgende keer.
Groetjes Marion
-
07 Mei 2014 - 11:28
Nel Wilkes:
Ha Marion,
Ik vond je altijd al de stoerste vrouw die ik ken. Nu helemaal! Benieuwd naar je volgende verhaal. -
07 Mei 2014 - 11:30
Engeline:
wat spannend allemaal! Ik zal je verhalen volgen. En wens je een mooie tijd en succes met het project. -
07 Mei 2014 - 11:42
Ineke:
Ha Marion,
Heel goed om per dag te schrijven, zo krijgen wij al die spannende momenten gelukkig een beetje gedoseerd! Saai heb je het in ieder geval niet! Geniet van en succes met de werkzaamheden! -
07 Mei 2014 - 12:18
Jolanda:
Wat een spannend verhaal en wat ga je weer een spannende tijd tegemoet.
Geniet ervam en ik blijf je verhalen met veel interesse lezen.
Groetjes -
07 Mei 2014 - 12:20
Gerda Van Den Berg:
Wat een reis zeg!! Gelukkig ben je goed aangekomen.Ik wens je een fijne tijd,en ben benieuwd je volgende verslag.
Hartelijke groet,
Gerda -
07 Mei 2014 - 14:08
Elly De Groot:
Hoi Marion,
Wat een belevenissen!! En dan ben je nog maar aan het begin van je avontuur!
Fijne tijd; ik kijk uit naar je volgende verslag.
Groet,
Elly. -
07 Mei 2014 - 15:05
Milou:
Wat een spannende en vooral lange rit zeg! Ik ben weer benieuwd naar het volgende verslag.
Xx -
07 Mei 2014 - 18:28
Corrie:
Dat heb jij weer zeg, gelukkig heb je je fototoestel nog. Ben net als de anderen benieuwd naar de rest wat je nog mee gaat maken.
Groetjes Corrie -
07 Mei 2014 - 19:12
Elly En Frans:
Marion, dat is al een heftig begin, maar wat een avontuur. Net iets voor jou, al die onverwachte dingen. Wij zijn benieuwd naar het vervolg.
Ps: werkt je fototoestel nog goed? -
07 Mei 2014 - 19:46
Virgie:
waaaaah wat een verhaal Marion, ik heb zitten oehe en iekes maar wat heerlijk om je weer op deze manier te kunnen volgen. Op naar het volgende verslag want wie weet wat je nog allemaal gaat mee maken en tegen komen. We lezen het graag weer. Groetjes XX -
07 Mei 2014 - 21:30
Cees:
Zo Marion, dit was nog maar het eerste dagje na al heleboel beleefd. We zullen je eens goed volgen indien mogelijk, veel succes met je hulp aldaar de mensen zullen er veel plezier aan beleven.
groetjes Cees -
07 Mei 2014 - 22:25
Marja En Jef:
Marion bij de volgende trip gaan wij een parachute voor jou regelen, dat lijkt ons heel wat veiliger en veel sneller en voor wat gaat komen wensen we jou veel succes maar dat lijkt ons geen probleem gezien jou ervaring
groetjes -
09 Mei 2014 - 08:18
Joost En Sanne:
Wat een spannend avontuur! Fijn dat je zo hartelijk bent ontvangen. Veel succes met het vrijwilligerswerk, geniet er van! -
12 Mei 2014 - 16:18
Klaske:
Hallo Marion,
Wat leuk dat je een reisverslag rondstuurt. Ik heb het 2e verslag een paar keer door moeten lezen om al jouw avonturen van 2 dagen te bevatten. Benieuwd wat je nu precies gaat doen aan vrijwilligerswerk.
Groet, klaske -
13 Mei 2014 - 15:28
Mieke:
Ha Marion
Wat een avontuur,maar zijn die mannen niet zo galant daar om even een handje te helpen met het oversteken?
Hopelijk moet je niet je bed uit om te gaan plassen want dan zou ik kiezen voor een emmertje.
Succes met je vrijwilligerswerk.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
