De laatste week

Hoi allemaal,
We zitten in het Zuid-Westen van Birma waar nog niet veel toeristen komen. Eergisteren waren we in Piyay. Ditmaal hebben we met z'n 5-en met een pick-up rondgereden in de omgeving en hebben weer veel gezien. De kinderen zijn nog niet verwend door toeristen met snoep, pennen enz. en verkopers van allerlei souvenirs hebben we niet gezien. De enige westerlingen die we zagen waren die van onze eigen groep. Onderweg hebben we foto's gemaakt in een dorpje en onze digitale fotocamera's waren een soort van toverdoosjes voor hen. Er is nauwelijks iemand die Engels spreekt dus dat is behoorlijk behelpen maar ook wel lachen.
Het verkeer hier in Birma is wel wennen. Van de ene op de andere dag heeft de regering besloten dat men niet meer links maar rechts van de weg moest gaan rijden maar......alle auto's hadden toen het stuur nog aan de rechtse kant. Dit is bij inhalen natuurlijk erg vervelend want je hebt geen uitzicht op naderend verkeer. Gelukkig heeft onze chauffer in de bus een bijrijder die het naderende verkeer wel ziet. Op wegen met gescheiden rijbanen kan het ook zomaar gebeuren dat men de verkeerde rijbaan gebruikt en niemand kijkt daarvan op en rijdt langs elkaar heen. Vrachtwagens en bussen geven elkaar een seintje wanneer de weg vrij is om in te halen. Zodra je op de grote verbindingswegen bent (die zijn er maar een paar) is er nauwelijks verkeer. De wegen zijn erg slecht. Op onze route van vandaag werd er praktisch constant aan de weg gewerkt en dat gaat niet zoals bij ons. Eerst worden rotsblokken handmatig in kleinere stukken geslagen en vervolgens in een soort " vermaler " tot kleinere stukken steen gemaakt. Dit wordt door mannen gedaan. De vrouwen scheppen manden vol met de stenen, strooien ze uit op een ondergrond en verspreiden ze dan MET DE HAND verder uit totdat ze een egaal wegdek hebben. Langs de kant van de weg wordt teer gemaakt in olietonnen en met ijzeren kannetjes over de steenlaag gegoten. Gelukkig hebben ze wel een wals om alles aan te drukken. Er wordt niet in een keer een heel stuk gedaan (want er is maar 1 verbindingsweg) maar iedere keer een meter of 50 links, dan weer een stuk niets, dan weer een meter of 50 rechts. De vrouwen zitten daarbij gewoon op de weg dus onze chauffeur moet zigzaggend zijn weg vinden en oppassen dat hij niemand raakt. Op het stuk dat we vandaag gereden hebben waren honderden mensen aan de weg bezig. Van jong tot oud. Terwijl ik dit nu schrijf komen er beelden op van de film over de dwangarbeid aan de Birmese spoorweg in de 2e wereldoorlog. Gelukkig waren er geen " slavendrijvers" te zien.
Eergisteren kwamen we pas laat in ons hotel in Piyay aan en heeft de chauffeur ong. 1 uur in het donker moeten rijden. Ook dat is geen pretje want fietsen zijn niet verlicht, brommers zoms en dan lopen er ook nog voetgangers op de weg en steken er geregeld honden over. Maar we hebben een super-chauffeur en super-bijrijder. Trouwens alle mensen in Birma zijn heel aardig en doen hun uiterste best om je te helpen.
Morgen vertrekken we naar het strand waar we 1,5 dag blijven. Volgens onze reisbeschrijving is dit ook nog niet ontdekt door het massatoerisme; we zullen zien. Dit horen jullie in het volgende verslag!
Groetjes Milou en Marion